Wing !!!

Zoals verteld in m’n vorige blog moet je voor je CPL examen weer naar buiten kijken. Ik had dus vier vluchten om weer te wennen aan het feit dat ik niet met behulp van radiobakens moest navigeren maar doormiddel van landpunten. Ondertussen was de Nederlandse examinator, meneer Van Ardenne, in Amerika gearriveerd. Hij is tevens instructeur op de Baron bij de KLS. De Baron is een tweemotorig vliegtuig waarop wij gaan vliegen als we weer in Nederland zijn.

De CPL vluchten zijn er redelijk snel doorheen gegaan, ik vloog namelijk twee vluchten op één dag. Ik begon op woensdag en de dag erna was dus al m’n laatste vlucht voor m’n examen. Ik had verwacht op vrijdag examen te moeten doen net zoals Leon, maar helaas. We waren in totaal met z’n vieren klaar om op vrijdag examen te doen. Meneer Van Ardenne nam echter maar twee examens per dag af en om het enigszins eerlijk in te plannen gingen ze plannen naar leeftijd. De oudste mochten eerst.

Aangezien ik, zoals gewoonlijk, één van de jongste ben viel ik dus af voor vrijdag en zou ik pas op maandag m’n examen vliegen. Dit was wel even een domper, want Leon, Maurits, Lisanne en ik zouden namelijk een roadtrip gaan maken wanneer iedereen klaar was. We hadden allemaal verwacht vrijdag klaar te zijn en dus de zondag er na te kunnen vertrekken, maar helaas dat plan kon niet doorgaan. Ze moesten nu op mij wachten, zij waren namelijk wel al klaar.

Uiteindelijk was ik dus drie dagen vrij voordat ik m’n examen mocht vliegen. Niet heel erg fijn, want meestal moet je na een paar dagen vrij toch wel weer eventjes inkomen. Maar goed het moest maar…

Toen was het eindelijk zover, de dag van het examen. Ik stond er voor die dag als eerste op om 08:30 uur. Een mooie tijd, maar hierdoor zou ik wel het Nederlands Elftal missen !!! Ik was mooi op tijd klaar met m’n voorbereiding, alleen heb ik toen nog ruim een uur zitten wachten voordat meneer Van Ardenne aankwam op school. Hij had namelijk aan planning doorgegevem dat hij niet voor 09:30 uur wilde vliegen, zodat hij voetbal kon kijken. Dat waren ze op de planning echter vergeten denk ik, want dat was dus niet gebeurd. Meneer Van Ardenne was er echter vanuit gegaan dat zij dat wel zouden doen en kwam dus voor hem netjes op tijd om 09:30 binnen lopen.

Toen de vlucht… Ik moest eerst weer navigeren. Op een bepaald punt trok meneer Van Ardenne m’n gas dicht, een PFL (Practice Forced Landing). Deze ging niet zo goed en zou ik nog een keer krijgen, ergens tijdens de vlucht. Vervolgens moest ik diverten. Divertion ging wel goed en daar was ik dus klaar mee. Toen nog even wat airwork gedaan en nog een PFL, deze ging nu wel heel erg goed, dus dat was mooi !!!

Als afsluiter moest ik nog wat unusual attitudes doen en landingen. Na twee landingen gedaan te hebben op Gateway, een normal en een glide-in zijn we terug gegaan naar Falcon Field voor een full stop landing. Dit moest een flapless-shortfield landing zijn. Deze had ik nog nooit gedaan, dus dat was een mooie uitdaging. Om de uitdaging nog wat groter te maken zou de baan (zogenaamd) ophouden na taxiway B, wat normaal gezien, de helft van de baan is.

Gelukkig ging m’n approach en landing echt heel goed, misschien wel m’n beste landing tot nu toe !!! Tijdens het terugtaxiën zei meneer Van Ardenne, nou dat was een mooie afsluiting van je Amerika traject :D !!! Ik had het gehaald :D !!! Ik was zo blij, ik ben nog steeds blij eigenlijk, haha !!! Dat betekent ook dat ik m’n Wings krijg !!!



Dit is dus m’n laatste bericht wat betreft het vliegen in Amerika. Ik zal niet stoppen met het schrijven. Ik zal ook nog m’n roadtrip beschrijven.

Foto’s van m’n winguitreiking staan op internet:
http://picasaweb.google.nl/wesley.bloemberg/

IFR Check

Zoals beloofd zou er snel weer een nieuw bericht komen. Deze keer gaat het over m’n IFR check. Na de reis naar San Francisco had ik nog een paar examentraingsvluchten waarna ik m’n check zou hebben. Meestal neemt meneer Haworth deze check af, maar aangezien hij mijn instructeur is kon dat niet en dus vloog ik m’n check weer met meneer Haber net zoals m’n VFR check.

Tijdens m’n check moest ik twee approaches doen, één precision (een ILS) en één non-precision, in mijn geval werd het de VOR approach van Scottsdale. Verder moest ik ook nog een holding, intercepties en wat airwork, zoals slowflight, approach to stall en steepturn doen. Dit ging allemaal goed. Alleen m’n ILS approach ging niet zo goed, in het begin ging alles goed. Ik kwam perfect uit, alle procedures en checklisten goed gedaan, alleen toen aan het einde van de approach verloor ik m’n glideslope. Iets wat me nog nooit was gebeurd. Ik was dus enorm teleurgesteld, maar ik moest door gaan. Dit was pas m’n eerste approach en ik moest de andere dus nog doen.

De approach van Scottsdale ging gelukkig wel heel goed en eenmaal weer op de grond hoorde ik dat ik het had gehaald, met een Standard :D !!! Ik was daar aan de ene kant natuurlijk heel blij mee, IFR check in één keer gehaald en met een Standard, maar aan de andere kant was ik ook wel teleurgesteld in mezelf, omdat ik m’n glideslope was verloren. Was ik die namelijk niet verloren, had ik een Standard + gehad !!! Heel jammer !!!

Maar goed IFR was nu afgesloten en ik moest nu weer op zicht gaan vliegen voor m’n CPL (Commercial Pilot License) check. Deze zou al snel volgen, want er zijn maar 4 CPL vluchten en 1 examenvlucht. Dit examen is een examen van Inspectie Verkeer en Waterstaat (IVW) en wordt afgenomen door een Nederlandse examinator.

M’n volgende bericht zal gaan over de CPL vluchten en het examen. Het CPL examen is trouwens de laatste vlucht die ik maak hier in Amerika, wanneer ik hiervoor ben geslaagd ben ik klaar in Amerika en krijg ik m’n Wings !!!

Groetjes

San Francisco

Sorry dat het weer zo lang geleden is sinds mijn laatste bericht. Maar nu zullen er binnen snelle tijd vele volgen. Er is namelijk een heleboel te vertellen dus laat ik maar beginnen.

De derde module van het IFR traject is navigeren. Nou ik denk dat Leon en ik de mooiste navigatievlucht hebben gemaakt met meneer Haworth. Meneer Haworth komt namelijk uit Californië, San Francisco om te precies te zijn. Wat is er dus mooier dan een navigatievlucht naar San Francisco te maken aangezien hij daar ook nog een huis heeft.

Eindelijk was het zover. Vlucht 18 was gedaan, we waren laat klaar en moesten nog 6 planningen maken, want morgen, vrijdag, zouden Leon en ik vertrekken richting San Francisco mits het weer goed en het vliegtuig waar wij mee wilde beschikbaar was. Die avond hebben Leon en ik dus zoals gezegd 6 planningen moeten maken. De heenvlucht zou namelijk bestaan uit drie vluchten en de terugvlucht ook uit drie vluchten. Om 23:00 uur waren we pas klaar met plannen en de volgende ochtend om 03:00 uur zou de wekker alweer afgaan. Geen lange nachtrust, helemaal omdat we ook nog een hotel moesten boeken, we zouden namelijk niet bij meneer Haworth gaan slapen.

Na drie uurtjes slaap was het zover. We moesten onze planningen afmaken en naar school. Het was nog even spannend of we wel konden vertrekken, niet vanwege het weer want dat was prima, maar vanwege het vliegtuig. We hadden namelijk aan dispatch (zij beheren de vliegtuigen e.d.) gevraagd of zij de 5353G, het vliegtuig wat wij wilde meenemen voor onze trip, de dag er voor niet wilde inplannen, omdat het anders misschien niet zou kunnen vanwege het feit dat het vliegtuig dan voor onderhoud naar de hangar moest. In plaats van het vliegtuig niet in te delen was het juist vier keer ingedeeld de dag er voor. Het eerste wat ik dus deed toen ik op school aankwam was kijken of er nog genoeg tijd over was voordat het in onderhoud moest. Gelukkig, het kon nog net !!!

Ik vloog de eerste vlucht, deze ging van Falcon Field naar Palm Springs. IFR navigeren stelt op zich niks voor. Je hebt een eigen vluchtplan wat je indient. Heel vaak krijg je echter een andere route, waardoor je je eigen planning dus eigenlijk uit het raam kan gooien. Gedurende de hele vlucht sta je onder controle van air traffic control. Zij vertellen je naar welke hoogte je moet klimmen, welke route/heading en wanneer je van frequentie moet veranderen. Eigenlijk wordt alles je dus voorgezegd. De eerst vlucht was redelijk saai, we kennen het gebied rond Phoenix zo goed, en het is toch bijna alleen maar woestijn. Dus daar was nog niet zoveel aan. Dat vond Leon ook, want hij was inmiddels achterin in slaap gevallen !!!

Eindelijk na bijna 2,5 uur was Palm Springs in zicht. Er stond flink wat wind, 24kt. Gelukkig stond het recht op de baan en had ik dus 24kt headwind, wat op zich geen probleem is alleen het duurt langer om je approach af te vliegen. Op de plaatselijke FBO hebben we onder het genot van een vers gebakken koekje en wat te drinken nog even de samenvatting van de eerste WK wedstrijd gekeken om niet veel later weer te vertrekken richting Santa Barbara. Nu zou Leon vliegen. Ik kon dus mooi even wat slaap inhalen van de nacht ervoor !!!

Palm Springs ligt net achter een berg, hierdoor kwamen we al snel nadat we opgestegen waren in redelijke turbulentie terecht. We vroegen of we snel van de berg af konden draaien, om uit de turbulentie te komen, maar nee, de air traffic controller had denk ik een slechte dag, want hij was vrij kortaf: “unable”. Ok, nou bedankt voor de hulp, haha !!!

Toen we eenmaal langs de berg waren gevlogen zagen we ineens dat er een deken van bewolking hing. We waren geklaard om te klimmen naar 10000ft. De bewolking hing echter een stuk lager waardoor wij voor de allereerste keer boven de wolken vlogen !!! Het werd allemaal nog veel leuker. Na ongeveer een half uur vliegen kwamen we in de buurt de aanvliegroute van LAX (Los Angeles International Airport). Hierom moesten wij zakken naar 6000ft. Kijkend naar beneden zouden we nu erg dicht in de buurt van de bewolking komen…
En inderdaad eenmaal aangekomen op 6000ft bleek dat we exact op de toppen van de bewolking vlogen. Soms gingen we door de wolken en een paar seconden later zaten we er net boven. We waren aan het cloudsurfen :D !!!

Naarmate we dichter bij Santa Barbara kwamen trok de lucht open en uiteindelijk heeft Leon langs de kust de approach mogen vliegen. Was heel leuk om weer eens een zee te zien, aangezien Phoenix en omstreken één grote zandbak is !!!

Op Santa Barbara hebben we even lekker met ze drieën geluncht en daarna zijn we weer vertrokken richting San Jose, onze bestemming. We hadden de route van Santa Barbara naar San Jose helemaal langs de kust gepland, maar helaas dat plannetje ging niet door. Air Traffic Control gaf mij niet de klaring om te vliegen zoals gepland, ik werd landinwaarts gestuurd, helaas !!!

Uiteindelijk wel een hele gave approach mogen vliegen op San Jose International Airport. Er landen daar namelijk ook allemaal Boeings e.d. en dus werd mij verzocht om mijn “best forward speed” aan te houden. Oftewel, zo hard mogelijk je approach vliegen. Ik was nog niet de baan afgetaxied of er hing alweer een Boeing 737 op final, die niet veel later landde.

Haworth z’n vrouw, Brenda, haalde ons op bij het vliegveld van San Jose. Vervolgens heeft zij Leon en mij afgezet bij het treinstation. Wij gingen namelijk verder met de trein naar San Francisco, wat een treinrit van iets meer dan een uur was. Haworth ging uiteraard gewoon naar huis met z’n vrouw

Éénmaal in San Francisco aangekomen hebben Leon en ik de taxi genomen naar ons hotel. We sliepen in het Orchard hotel, wat prima was. Na onze tassen afgezet te hebben zijn we naar Fishermans Wharf gelopen. Dit is aan het water met heel veel restaurantjes en toerisme, erg gezellig. Na daar wat gegeten te hebben zijn we terug gegaan naar het hotel om lekker te gaan slapen.

De volgende ochtend hebben we lekker uitgeslapen. ’s Middags zijn we naar Union Square gegaan. Dit is eigenlijk het stadscentrum van San Francisco. Hier hebben we wat rondgelopen en heb ik nog een broek en shirt gekocht. ’s Avonds hebben we in Little Italy, een wijk in San Francisco, heerlijk uitgebreid gegeten. Na het eten zijn we nog even naar Fishermans Wharf gelopen om daar een drankje te drinken. Uiteindelijk lag we om ongeveer 2 uur op bed.

De volgende dag hebben we weer lekker uitgeslapen. Daarna hebben we uitgecheckt bij het hotel, onze tassen hebben we daar nog wel even laten staan, en zijn we naar een fietsverhuurbedrijf gelopen. Daar hebben we een fiets gehuurd. Fietsen is erg populair onder de toeristen in San Francisco. Ik moet zeggen het was een hele mooie en leuke fietstocht die Leon en ik hebben gedaan. We zijn namelijk over de Goldengate Bridge gefietst naar de andere kant van het water. Daar hebben we bij een restaurant aan het water nog wat gedronken om vervolgens weer met de ferry terug te varen naar de andere kant van het water. Al met al heeft de fietstocht zo’n 3 uur geduurd en hadden we nog lang niet alles gezien. Helaas konden we niet langer, omdat we de trein van kwart over 5 moesten halen. We gingen namelijk weer terug.

Meneer Haworth kwam ons ophalen bij het treinstation. We zijn met hem mee naar huis gegaan, hebben daar heerlijk buiten gezeten met hem en Brenda. Hij woont namelijk op een hele mooie plek midden in de bossen op een berg. Echt een super mooi uitzicht !!! Na lekker gegeten te hebben zijn we gaan slapen, de volgende dag moesten we weer vroeg op, want we moesten weer terug naar Phoenix, helaas !!!

De volgende ochtend heeft Brenda ons naar het vliegveld gebracht. We gingen dezelfde weg terug als heen. Dus vanuit San Jose vlogen we naar Santa Barbara. Leon heeft deze vlucht gevlogen. Jammer was dat we nu wel helemaal langs de kust mochten vliegen, alleen was het nu zo bewolkt dat we niks konden zien !!! Toen we dichter bij Santa Barbara kwamen was het wel even de vraag of we überhaupt wel zouden gaan landen op Santa Barbara. De wolkenbasis lag namelijk op 200ft. AGL (boven de grond) wat precies het minimum is voor die approach. Aangezien wij geen ervaring hebben wilde Haworth niet de approach afvliegen wanneer de wolkenbasis precies op het minimum lag.

Gelukkig toen wij eenmaal begonnen met onze approach was inmiddels de wolkenbasis gestegen naar 400ft AGL. Het was echt heel vet om mee te maken. Op ongeveer 1500ft AGL kwamen we in de wolken terecht. En inderdaad zoals verteld, op ongeveer 400ft kwamen we de wolken uit en daar lag de baan recht voor ons. Dan zie je pas echt dat het perfect werkt zo’n instrumentapproach. In Phoenix werkt het natuurlijk ook, maar omdat het daar altijd mooi weer is kun je ondanks je brilletje altijd nog wel iets van de baan zien. Maar nu zag je echt helemaal niks, we konden niet eens de propeller zien.


Eenmaal op de grond hebben we bijgetankt en zijn we snel weer vertrokken richting Palm Springs. Deze keer vloog ik weer. Tijdens de departure op Santa Barbara klom ik uit door de wolken, wat ook echt heel leuk was !!! Wat wel wat minder was dat de air traffic controller ons een radarvector (richting) gaf over zee. Alleen was hij ons vergeten en dus zaten we op een bepaald moment zover uit de kust dat mocht de motor het begeven we land nooit meer zouden halen en dus in de zee terecht zouden komen. Op dat moment vroeg Haworth toch maar even of we nog steeds de gegeven heading aan moesten houden. Waarop de controller enigszins verschrikt reageerde en ons weer richting de kust klaarde. De rest van de vlucht verliep voorspoedig en al snel waren we in Palm Springs, waar het snikheet was. We kwamen weer dichterbij Phoenix !!!

De laatste vlucht van Palm Springs naar Falcon Field nam ruim 2 uur in beslag. We zijn nog vlak langs Phoenix Sky Harbor gevlogen, het internationale vliegveld van Phoenix, om vervolgens zo snel mogelijk te landen op Falcon Field, want zoals eerder verteld hadden we nog maar heel weinig tijd over voordat het vliegtuig naar maintenance moest. Uiteindelijk, toen we de motor hadden uitgezet hadden we nog 6 minuten over, goeie timing dus !!!

Tot zover m’n blog voor deze keer. M’n volgende blog zal zeer spoedig volgen en gaan over m’n IFR check.

Veel liefs

P.S. Nieuwe foto's staan op m'n picasa:
http://picasaweb.google.nl/wesley.bloemberg/